“บ้านไม่ใช่สถานที่ แต่เป็นผู้คน” เป็นสถานที่แห่งใด ก็ได้ที่มีครอบครัว
อันเป็นที่รักของเราอยู่ ความรักของแม่ ผู้ซึ่งทำให้เรารู้สึกว่า “ที่ใด มีท่าน..ที่นั่นแหละ คือบ้าน”
1. ทนทุ กข์อุ้มท้องตลอด 9 เดือนกับความใจกว้างในทุ กรุ่งอรุณ
ร่ างกาย ไร้ร่องรอยบอบช้ำกิน อยู่ก็ถามพ่อแม่ทุ กคืนย ากจะ
หลับตาแม่นอน ที่เปียกให้ลูกหลับ ที่แห้ง
2. หากลูกป่ วยก็พาไปหาหมอเต็มใจ ดูแลลูกแบกรับไ ข้แทน
ไหว้พ ระขอพรให้ไร้โ ร ค ภัย จุดธูปภาวนาเพื่อให้อาการลูกดีขึ้น
เช่นนั้น พ่อแม่ถึงจะยิ้มได้
3. ตอนหัดเดินกลัวหกล้ มบ าดเจ็ บคอย ปกป้องกัน ไฟระวั งน้ำ
ให้เป็นห่วง คอยระวั งทุ กเสี้ ยววินาทีทุ กก้าวต้องจูงมือเดิน
ตอนนี้ 3 ขวบเริ่มเดินพูดได้เรียนรู้ก ารพูดพ่อแม่สุขใจ
4. อายุ 4-5 ขวบ ส่งเล่าเรียนเพื่อให้ลูกได้เป็นนักปราชญ์
ตั้งแต่หัวจรดเท้าเตรียมให้พร้อมเสื้อผ้าทุ กฤดู ก็มิข าด พ่อ ตี
สั่ง สอ นลูก แม่ป วดใจแทนปาดน้ำตา ไม่หวาดไม่ไหว
5. ความจริงใจของบุพการี ลึกยิ่งกว่ามหาสมุทรเพื่อลูก
ยอมเสี ยเ งินได้นอนดึกตื่นเช้าเพื่อหาเ งิน แต่ตนเองไม่กล้าใช้เ งิน
เพื่อไม่ให้ลูกต่างจากคนอื่น เปลี่ยนขี้เถ้ า เป็นท องคำ
6. เมื่อลูกต้องจากบ้านพ่อแม่ห่วงหาความหวัง ทุ กอย่ างอยู่ที่ลูก
ขอพรก็คิดถึงห่วงหา เพื่อให้ลูกปลอดภัย เมื่ออยู่ต่างบ้าน
หากข่าวห่างหาย ก็จะกังวลร้อยแปด นอนไม่หลับ ทั้งคืน
7. ไม่ว่าลูกชายหญิง ก็เลี้ยงดูเท่ากัน ย่ าง 18-19 ก็ดูฤกษ์ดี
แต่งงานจุดธูป ขอด วงวิญญ าณ คุ้มครอง เสี ยเหงื่อมากมาย
ท่วมตัวเสี ยเงิ นท อง ที่นับไม่ถ้วน เพื่อชดใช้ห นี้ ให้ลูก
8. แต่งงานมีครอบครัวการงานแต่พ่อแม่ก็ยังไม่หายเป็นห่วง
ต่อให้ทุ กข์ร้อยหมื่น ก็จะทนพ ระคุณของพ่อแม่ มีนับไม่ถ้วน
หากลูกเกิดมาไม่มีใคร ดูแลจะมีวันนี้ ได้หรือ
9. ทั้งใจพ่อแม่อยู่ที่ลูกกังวลใจถึงขั้นล้ มป่ วยผมทั้งหัวหงอกไปหมด
ใบหน้าก็เหี่ยวย่นเปลี่ยนรูป ทุ กครั้งที่กลับมาก็เจอใบหน้ายิ้มแย้ม
ของพ่อแม่เมื่อมีทุ กข์ พ่อแม่ ก็ทำอาหารให้กิน
10. เมื่อย ามพ่อแม่แ ก่เฒ่าโ รคถามหาอย ากหาหมอ รับย า
ใครจะช่วยจ่ายพ่อแม่จะอยู่ได้อีกกี่ปี วันพร้อมหน้า พร้อมตา จะมีอีกกี่วัน
เมื่อพ่อแม่อายุร้อยปี ก็ต้องหลับตาไร้เงาลูก ๆ เคียงข้าง อีกต่อไป
ต้นไม้รักความเงียบแต่ลมหาได้หยุดไม่ถึงคราวลูกเลี้ยง
ดูแต่พ่อแม่ ก็รอไม่ไหวแล้วในโลกใบนี้ สิ่งที่ไม่อาจรอได้ที่สุดก็คือ
“ความกตัญญูพ่อแม่” อย่ าเสี ยใจกับสิ่งที่คุณเพิ่งสูญเสี ยไป
อย่ าไปหวงแหน เอาตอนที่ไม่มีแล้ว “บ้านไม่ใช่สถานที่แต่เป็นผู้คน”
เป็นสถานที่แห่งใด
ก็ได้ที่มีครอบครัวอันเป็นที่รัก ของเราอยู่
“ที่ใดมีท่าน..ที่นั่uแหละ คือบ้าน”
ขอบคุณที่มา : kaeyim
