แม่จ๋าทำไม พอโตขึ้น แม่ไม่ค่อยมี เพื่อนเลย

แม่จ๋า ทำไม แม่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย พอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอ

ลูกหมาถามแม่หมาไม่หรอกจ๊ะ เมื่อเราโตขึ้น เราจะเหลือคนที่รักเราจริง ๆ ต่างหาก

เราจะมากที่คุณภาพ ไม่ได้มากที่จำนวน เวลาจะคัดสรรคนที่เหมาะสมและมีคุณภาพไว้กับเรา

ถ้าเป็นมิตรที่เหลือ ก็จะเป็นมิตรที่มีคุณภาพ และรักเราถ้าเป็นศั ต รู ที่เหลือ ก็จะเป็นศั ต รู

ที่จะเป็นแรงผลักดันให้เราต่อสู้เพื่อ ที่จะก้าวหน้าต่อไป แม่หมาตอบพลาง

เดินนำต่อไป “แล้วถ้าวันหนึ่ง หนูโตพอที่จะเลือกทางเดินเองได้”

“แม่จะไม่ทิ้งหนูไปไหนใช่ไหม”

ลูกหมาถามต่อ เมื่อวันหนึ่งหนูเลือกทางเดินได้เองแม่ก็ยังจะคอยอยู่ข้าง ๆ หนูเหมือนเดิม

แต่เมื่อหนูโตขึ้น หนูก็ต้องหาใครสักคน มาเดินข้างกายแม่ก็จะถอยมาวิ่งข้างหลัง

แต่ยังคงเฝ้ามองหนูจนวันหนึ่ง ที่แม่วิ่งไม่ไหว แม่ก็จะหยุด แล้วมองหนูต่อไป

หรือจนวันหนึ่ง ที่แม่ต้องจากไป แม่ก็ยังจะวิ่งอยู่ในใจของหนูตลอดก าลชีวิต

คือการก้าวเดินไปข้างหน้า แต่หนูจงจำไว้ว่า การก้าวไปจะมีคุณค่า

เราจะต้องไม่ลืมคนข้างหน้า

ข้าง ๆ หรือแม้แต่ข้างหลังเพราะนั่นคือพลั ง ทั้งหมดที่คอยผลักดัน

หนูให้ก้าวไปพร้อมกับพลั ง ของตัวหนูเองน้ำทะเลอาจทำ

ให้รอยเท้าของเราจางหายไป

แต่น้ำทะเลไม่อาจทำให้เราลืมว่า เรามาจากไหนและ มากับใครหรอกนะ

แม่หมาตอบและยิ้มให้ลูกหมา ลูกหมาไม่ตอบอะไร ได้แต่เดินช้าลง

แม่หมาสงสัยจึงถามว่า ทำไมเดินช้าจัง ลูกหมาส่งยิ้มหวานไป

ก่อนตอบไปว่า “ก็หนูอย ากมีเวลา เดินกับแม่นาน ๆ ไง”

ขอบคุณที่มา : verrysmilejung