เราก็เคยอยู่ได้ ก่อนที่ไม่มี เ ข า

บางคนคิดว่าการที่หลบแสงแดดรักที่กำลังแผดเ ผาไปอยู่ใต้ร่มเงาของวัดแล้ว

ทำให้ไม่คิดอะไรเพราะไม่มีสิ่งมากระทบเหมือนการที่เราหนีปัญหา

ก็ดูจะมีความจริงอยู่ส่วนหนึ่งค่ะ

เพราะบรรย ากาศในวัดย่อมสงบเย็นช่วยเกื้อกูลจิตเรา มีกำแพงวัดเป็นปราการลด

ความรุ นแรงจากการไหลปะทะเข้ามาของกระแสกิเลสอันเชี่ยวกรากภายนอก

แต่ทั้งนี้ ไม่ว่าเราจะอยู่ที่ใดก็ตาม ถ้าจิตเราไม่ได้อยู่กับปัจจุบัน

คอยพะวงคว้านหาคล้อยตามภาพในอดีตแม้ย ามเผลอสติเพียงชั่ วพริบตา ก็พร้อม

ที่จะกระเทือนไหวปรุงแต่งไปตามสิ่งที่มากระทบอยู่ตลอดเวลาแล้ว

ทุ กข์ก็บังเกิดขึ้นได้ทุ กแห่งหน

เมื่อทราบว่า จิตเราขา ดกำลังที่จะต้ านทาน ยังมีความอ่อนไหว..อ่อนแอ

ต่อสิ่งกระทบแม้เพียงเล็กน้อยก็พึงป้องกันเหตุอันจะเกิดเ สีย

ปิดช่องทางอันจะทำให้ทุ กข์กำเริบ

สิ่งใดที่พึงเลี่ยงได้ก็หลีกเลี่ยง ไม่จดจ้องมอง ไม่รับรู้รับฟัง เรื่องราวของเขาโดยไม่จำเป็น

ยุติจิตที่สอดส่ายค้นหา ไม่ให้ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ นี้เป็นประตูให้ทุ กข์คืบคลานเข้ามา

ทุ กครั้งที่เผลอไผล ก็รีบดึงสติของตัวเองกลับมา

หายใจเข้าออกแรง ๆ ให้รู้ตัวโดยไว…ถามตัวเองว่า เรากำลังทำอะไรอยู่ ถ้ารู้สึกว่าจิตฟุ้งซ่าน

เกินระงับ ก็เอนตัวพักบนเก้าอี้ แล้วหลับตาลง ค่อย ๆ ผ่อนคลาย

หายใจเข้าช้า ๆ และผ่อนลมหายใจออก

มีสติรู้อยู่ที่ลมหายใจของเรา รู้ว่าเรากำลังหายใจเข้า-ออก

มีลมผ่ านเข้าออกทางช่องจมูก…สักพักหนึ่งจิตเราก็สงบระงับ เบาสบายขึ้น

จะเห็นว่า เรายังมีลมหายใจ หายใจเองได้อยู่…แม้ไม่มีเขา

ก็ไม่ได้ทำให้ลมหายใจของเราหมดไป

ถ้าเป็นเช่นนั้น เราจะนำชีวิต อนาคต และความสุขทั้งมวลของเรา

ไปฝากไว้กับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเป็นเพียงคนรักในอดีตทำไม

ปัจจุบัน เขาไม่ใช่คนรักของเรา ไม่ใช่สามีของเราแล้ว ไม่ใช่ผู้ที่เราควรไปอาลัยหา…

ก่อนหน้าที่มาจะเป็นสามีเรา เขาก็เป็นคนแปลกหน้าคนหนึ่ง

ซึ่งครั้งนั้นเราก็มีชีวิตของเราอยู่มาได้ด้วยลมหายใจตัวเอง

และมีชีวิตที่เป็นปกติสุข

ขอบคุณที่มา : getwellsoonxoxo