มีชายหนุ่มคนหนึ่ง.. เขาก็เป็นเศรษฐีด้วยลำแข้งของตัวเขาเอง เมื่อไม่กี่ปีก่อน
มารดาของเขาสิ้นบุญที่บ้านนอกเขาก็ได้ไปร่วมงาน ทั้ง ๆ ที่เขาไม่ชอบแม่เลย
เพราะแม่ของเขานั้น
เอาแต่ขอเ งินอย่ างเดียว เดือนไหนเขาไม่ได้ส่งเงิ นเข้าบ้าน แม่เขาก็จะโทรมา
แล้วก็พูดเ สียงดังแต่ว่าเขาพูดว่าเป็นแม่ที่ไม่เอาไหนจริง ๆ ยิ่งร วยมากเท่าไหร่
แม่เขาก็ยิ่งขอเงิ นมากขึ้นเท่านั้น
แต่เมื่อกลับถึงบ้านเขาก็ยังอดร้องไห้โฮไม่ได้เพราะ เขายังตะขิตตะขวงใจที่ต้องไปทำงานไกล ๆ
ไม่ได้อยู่ดูแลคุณแม่ แม้จะเป็นแม่ที่ “เอาแต่เ งิน” เขาก็ยังอดรู้สึกติ ดค้างคุณแม่ไม่ได้
หลัง ง า น ศ พ ก่อนที่เขาจะกลับ พี่ใหญ่ของเขาได้ยื่นซองเล็ก ๆ ซองหนึ่งให้เขา
บอกว่าคุณแม่สั่งนักสั่งหนาว่าต้องมอบให้เขา เขาเปิดซองออกอย่ างระมัดระวั ง
ในนั้นมีสมุดเงิ นฝากธนาคาร เล่มหนึ่งและจดหมายฉบับหนึ่ง สมุดเงิ นฝากเป็นชื่อ
ของเขา มีเงิ นฝากเป็นหลายสิบล้านเยน
ในจดหมายเขียนว่า
“ลูกชายในบรรดาลูก ๆ ของแม่ คนที่ทำให้แม่กังวลมากที่สุดคือลูก
ตั้งแต่เล็กลูกไม่ขยันเรียนหนังสือสุรุ่ยสุร่าย แถมใจกว้างกับเพื่อนฝูง พอลูกจะขอมาสู้ในเมืองหลวง
แม่ก็กังวลเพียงว่าลูกจะต กระกำเป็น ไ อ้ จ ร จั ด ดังนั้น แม่จึงบังคับให้ลูกส่งเงิ นกลับมาให้แม่ทุ กเดือน
เพื่อจะได้ ก ร ะ ตุ้ น ให้ลูกไปหาเ งินให้มากขึ้น ในขณะเดียวกันก็ เป็นการช่วยลูกเก็บเ งินอีกทางหนึ่ง
เ งินที่ลูกให้แม่ แม่ไม่ได้ใช้แม้แต่แดงเดียว พี่ชายของลูกดูแลแม่ดีอยู่แล้วตอนนี้ลูกเอาไปใช้ให้คุ้มเถิด”
พอ อ่ า น จบ เขาทรุดลงบนพื้น ทรุดอยู่เช่นนั้นเป็นนาน ๆ ๆ ๆ ถ้ายังมีพ่อแม่อยู่
ก็แค่ทำหน้าที่ลูกให้ดีที่สุดอย่ าทำอะไรที่จะรู้สึกเสี ยใจภายหลังก็พอ?
ขอบคุณที่มา : staylifeth
