แม่จ๋า…ทำไม? แม่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย พอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอ…ลูกหม า
ถามแม่ว่า…“พอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอ”
แม่หม าเลยตอบว่า…“ไม่หรอกจ๊ะ…ลูก!”
“เมื่อเราโตขึ้นเราจะเหลือ คนที่รักเราจริงๆ ต่างหาก”
“เราจะมากที่คุณภาพ ไม่ได้มากที่จำนวu”
“เวลาจะคัดสรร คนที่เหมาะสม ไว้กับเรา”
“ถ้าเป็นมิตร ก็จะเป็นมิตรที่มีคุณภาพและรักเรา”
“ถ้าเป็นศั ต รูที่เหลือ ก็จะเป็นศั ต รูที่จะเป็นแรงผลักดัน
ให้เราต่อสู้เพื่อที่จะก้าวหน้าต่อไป”
ลูกหม าถามแม่ต่อว่า…
“แล้วถ้าวันหนึ่ง หนูโตพอที่จะเลือกทางเดินเองได้ แม่จะไม่ทิ้งหนูไปไหนใช่ไหม?”
แม่หม า ตอบว่า…“เมื่อวันหนึ่งหนูเลือกทางเดินได้เอง
แม่ก็ยังจะคอยอยู่ข้างๆ หนูเหมือนเดิม”
“แต่เมื่อหนูโตขึ้น หนูก็ต้องหาใครสักคนมาเดินข้างกายแม่ก็จะถอยมาวิ่งข้างหลัง”
“แต่ยังคงเฝ้ามองหนูจนวันหนึ่งที่แม่วิ่งไม่ไหว”
“แม่ก็จะหยุด แล้วมองดูเดินหนูต่อไปหรือจนวันหนึ่งที่แม่ต้องจากไป”
“แม่ก็ยังจะวิ่งอยู่ในใจของหนูตลอดก าล”
ชีวิตคือการก้าวเดินไปข้างหน้า แต่หนูจงจำไว้ว่า…
การก้าวไปจะมีคุณค่าเราจะต้องไม่ลืมคนข้างหน้า ข้างๆหรือแม้แต่ข้างหลัง
เพราะนั่นคือ พ ลั งทั้งหมดที่คอยผลักดันหนูให้ก้าวไปพร้อมกับ
พลังของตัวหนูเองยิ่งโต…ยิ่งเดินลำพังมากขึ้น
ยิ่งสูงขึ้น…ยิ่งรู้ว่าคนที่เดินร่วมทางมากับเราค่อยๆ หายไปทีละคนๆ
ท้ายที่สุด เราจึงพบว่า…เพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตเราก็คือ…“ตัวเราเอง”
จงแยกให้ออก “ระหว่างมิตรภาพ กับผลประโยชน์”
ต่อให้เป็นคนโปรด “หมดผลประโยชน์ เขาก็ไม่เอา”
สื่งที่หาย ากที่สุด ก็คือความจริงใจนี่แหละ..
น้ำทะเลอาจทำให้รอยเท้าของเราจางหายไป
แต่น้ำทะเลไม่อาจทำให้เราลืมว่า เรามาจากไหนและมากับใครหรอกนะ
แม่หม า ตอบ… และยิ้มให้ลูกหม า ด้วยความรักที่เต็มเปี่ยมล้นลูกหม า…
ไม่ตอบอะไร ได้แต่เดินช้าลง ?
แม่หม าสงสัยจึงถามว่า…“ทำไมเดินช้าจัง”
ลูกหม า ส่งยิ้มหวานไป ก่อนตอบไปว่า…
“ก็หนูอย ากมีเวลา เดินกับแม่นาน ๆ ไง”
ขอบคุณที่มา : 108resources
