คนเราทุ กคนนั้นจำเป็นที่จะเข้าใจชีวิตความเป็นอยู่ของมนุษย์ ในหลาย ๆ มุมหลาย ๆ ด้าน
สิ่งที่เราเห็นอาจไม่ใช่สิ่งที่เป็น อะไรหลาย ๆ อย่ างเราจำเป็นต้องเรียนรู้
และใช้เวลาในการตัดสินใจอย่ างมาก ไม่ใช่แค่ผิวเผินแล้วก็ตัดสินใจสิ่งนั้นไปแล้วไม่มีใครยิ่งใหญ่
จากการ “หลงลืมบุญคุณ” อย่ าหลงคารมใครง่ายไป คนที่เข้าหาเรามีหลายแบบ
หากตัวเรานั้นเอาแต่ “โลกสวย” มองคนไม่ข าด ระวั งจะกลายเป็น “เห ยื่อ”
เรานั้นควรแยกให้ออกระหว่างเรื่องจริง กับการแสดงละครให้ดูน่าสงส ารไม่ใช่อุส่าห์ยื่นมือไปช่วย
แทนที่จะมีความดีกลับได้ “ความซ วยมาแทนที่” เผลอเมื่อไหร่ตัวเรานั้นอาจโดน “แว้งกัด” ทันที
แต่เชื่อเถอะ! ถ้าไม่รู้จักบุญคุณคนต่อให้ทำอะไรก็แล้วแต่ จะไม่มีทางเจริญชีวิตเหมือนจะดี
แต่ก็ไม่ดีอย่ างที่คิดเหมือนจะราบรื่น แต่ก็ไปได้ไม่ไกลล้ มลุกคลุกคลานอยู่ที่เดิม
และสุดท้ายก็ “พัง” ไม่เป็นท่า ไม่ต้องทำอะไรไม่ต้องทวงบุญคุณดีที่สุดคือ
การ “เลิกคบ” แล้วโยนออกไปให้ไกลจากชีวิตของเรา เพราะนั้นเป็นนิสัยธาตุแท้ที่สามารเปลี่ยน
ได้ย ากต่อให้ดีแค่ไหน มันก็ “ไม่จำ” ไม่มีเพื่อน ไม่ใช่เรื่องน่ากลัว ถ้ามีเพื่อนแล้วต้องคอยระวั งตัว
น่ากลัวกว่าเยอะ
ไม่ว่าจะเป็นกี่ครั้งที่เจ็ บป วด กี่หนที่โดนหักหลัง เพราะคำว่า “ไว้ใจ” จากคนใกล้ตัว คนที่ไม่ดี
มักมาในคราบของการเป็นมิตรเสสร้างทำความดี ตีสนิทกับเราแบบเนียน ๆ
เพื่อหวังผลประโยชน์จากเราเราชอบคนพูดดี แต่ก็แพ้ทางคนที่มาโกหกหลอกลวง
เรามองแค่คนฉาบฉวย เห็นเขาว่าดีคิดว่าเขาเป็นมิตรแท้เชื่อใจ ให้ใจ ไปเกินร้อยมิตรปลอมนั้น
“เปรียบเสมือนงู” ที่แว้งจะกัดเราได้เมื่อไหร่ตามที่ใจเขาต้องการเพราะเชื่อใจ จึงถูก “ทำร้ าย”
เพราะสนิทเลยไม่ “ระวั งตัว” เพราะไว้ใจ ถึงต้อง “เจ็ บหนัก” จำไว้ว่า “สัตว์” บางตัวต่อให้เราเลี้ยงดี
ทะนุถนอมมากแค่ไหน มันก็ “ไม่เชื่อง” กับเราอยู่ดี
ขอบคุณที่มา : kapook999
