คนเรา จะมีเวลา อยู่ด้วยกัน สักกี่วัน

เช้าวันหนึ่ง.. ภรรย าบอกกับสามีว่า “วันนี้ ฉันจะกลับบ้านไปเยื่ยมแม่ คุณจะขับรถไปส่งฉันหน่อย

ได้ไหมฝนต กหนักแบบนี้ ไปรถโดยส ารไม่สะดวกเลย”..

สามี.. ซึ่งหน้าตาบู ด บึ้งมาตั้งแต่เช้าไม่ตอบภรรย า.. แต่กลับกระชากเ สียง ถามกลับไปว่า..

“เมื่อวาน เธอซื้อเสื้อใหม่ มาใช่ไหม..เธอรับปากฉันแล้วนะ ว่าจะไม่ใช่เงิ นฟุ่มเฟือยเรายังต้องผ่อนบ้าน ผ่อนรถ

ส่งลูกเรียนค่าใช้จ่ายเยอะแยะ.. ทำไม..ไม่ช่วยกันประหยัด!!”

ภรรย า ..พูดออกมา เสี ยงเบา ๆ อย่ างคนรู้สึกผิด ว่า “ที่แท้..คุณโกรธเรื่องนี้นี่เอง”

..ภรรย า.. ก้มหน้าจัดเสื้อผ้าเงียบ ๆ แล้วบอกสามีว่า.. “วันนี้ มีรถโดยส ารเข้าเมืองแค่เที่ยวเดียวฉันคงต้องรีบไปแล้วหละ

..คุณไม่ต้องไปส่งก็ได้..”แล้วเธอก็ออกบ้านไป

โดยสามีไม่สนใจเลย เพราะยังโกรธอยู่มาก..ประมาณครึ่งชั่ ว โมงผ่ านไป..สามีได้ยินเ สียงเอะอะ บนถนน..

จึงออกไปดู แล้วจึงได้ยินผู้คนตะโกนกันว่า ฝนที่ต กหนัก เซาะตลิ่งจนสะพานเข้าเมืองได้ข าดลง

มีรถเมล์คันหนึ่ง ต กลงไปในน้ำด้วย..สามี..ได้ยินดังนั้น ต กใจมากกระโดดออกจากบ้านไปทันที

เมื่อไปถึงแม่น้ำ.. รถเมล์ที่ถูกเก็บกู้จากน้ำเหลือ เพียงซากเหล็กสัมภาระกระเป๋าต่าง ๆ

ของผู้โดยส ารกระจัดกระจายมีการหามร่ าง ของผู้ เสี ย ชี วิ ต คนแล้วคนเล่า ขึ้นมาจากแม่น้ำ..

ชายหนุ่ม เฝ้ามองหาภรรย า .. ก็ไม่พบก็เสี ยใจเจียน สิ้ น ส ติ..เฝ้าถามหน่ วยกู้ภั ย ที่ทำงานอยู่ว่า

“เห็นภรรย าผมบ้างไหม ๆ ๆ ๆ เธอใส่เสื้อสีแดง กางเกงสีดำ”

ทุ กคนส่ายหน้า… บอกว่าไม่เห็นเวลาผ่ านไป จนเกือบเย็น กู้ภั ย หยุดการทำงาน เพราะไม่มี ผู้ เ สี ย ชี วิ ต ที่หาพบแล้ว

จึงบอกชายหนุ่มว่า.. “หักห้ามใจเถอะนะ ภรรย าคุณ คงโดนน้ำพัดไปไกลแล้ว”

ชายหนุ่มเดินกลับบ้าน เหมือนคนไม่มีวิญญ าณ ร้องไห้ไป คร่ำครวญไปตลอดทาง ในใจของเขา

เฝ้าแต่คร่ำครวญว่า “ทำไมๆๆๆ เราไม่ขับรถไปส่งเธอนะ…

เราไปด่าเธอทำไมว่าใช้เงิ นฟุ่มเฟือย เสื้อตัวเดียว มันจะราคาเท่าไหร่กัน”

แต่เมื่อกลับถึงบ้าน คาดไม่ถึงว่า..ภรรย ากลับนั่งอยู่ที่โต๊ะอาห ารมีอาห าร อยู่บนโต๊ะ..ใ

นมือเธอ มีเสื้อกันหนาวเก่าตัวหนึ่ง ซึ่งเธอกำลัง เย็บซ่อมชายเสื้อที่รุ่ยอยู่..

“คุณไปไหนมาคะ .. “

.. ภรรย ายังพูดไม่ทันจบสามี ก็ตรงเข้าไปกอดเธอจนแน่น..

“คุณเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม ..

วันนี้ ฉันมัวเอาเสื้อไปคืนที่ร้าน เสี ยเวลาอ้อนวอนให้เขารับคืนไปมากเลย ไปขึ้นรถเมล์ไม่ทัน..

อากาศจะหนาวแล้ว ฉันเลยรื้อเสื้อเก่ามาซ่อมก็พอใส่ได้อีกหลายปีนะคะ

ฉันนี่แ ย่ จริง ๆ ของเก่าก็ยังมี ไปซื้อของใหม่มาทำไม”

เรื่องบางเรื่อง.. เราโกรธจนลืมไปว่า มันไม่สำคัญเทียบเท่ากับ “ความสุข”

ของเราเลยนะเรื่องบางเรื่อง.. ไม่สำคัญเท่ากับ “ความสุข” ของคนที่เรารัก..

เรามีเวลาในโลกนี้… จำกัด..เวลาที่ใช้ร่วมกัน ….ยิ่งจำกัด..อะไรที่

ไม่สำคัญมาก พอก็อย่ านำมาเป็นอ ารมณ์มากมายนักเลย

ขอบคุณที่มา : verrysmilejung