แม่จ๋า ทำไม แม่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย พอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอ
ลูกหมาถามแม่หมาไม่หรอกจ๊ะ เมื่อเราโตขึ้น เราจะเหลือคนที่รักเราจริง ๆ ต่างหาก
เราจะมากที่คุณภาพ ไม่ได้มากที่จำนวน เวลาจะคัดสรรคนที่เหมาะสมและมีคุณภาพไว้กับเรา
ถ้าเป็นมิตรที่เหลือ ก็จะเป็นมิตรที่มีคุณภาพ และรักเราถ้าเป็นศั ต รู ที่เหลือ ก็จะเป็นศั ต รู
ที่จะเป็นแรงผลักดันให้เราต่อสู้เพื่อ ที่จะก้าวหน้าต่อไป แม่หมาตอบพลาง
เดินนำต่อไป “แล้วถ้าวันหนึ่ง หนูโตพอที่จะเลือกทางเดินเองได้”
“แม่จะไม่ทิ้งหนูไปไหนใช่ไหม”
ลูกหมาถามต่อ เมื่อวันหนึ่งหนูเลือกทางเดินได้เองแม่ก็ยังจะคอยอยู่ข้าง ๆ หนูเหมือนเดิม
แต่เมื่อหนูโตขึ้น หนูก็ต้องหาใครสักคน มาเดินข้างกายแม่ก็จะถอยมาวิ่งข้างหลัง
แต่ยังคงเฝ้ามองหนูจนวันหนึ่ง ที่แม่วิ่งไม่ไหว แม่ก็จะหยุด แล้วมองหนูต่อไป
หรือจนวันหนึ่ง ที่แม่ต้องจากไป แม่ก็ยังจะวิ่งอยู่ในใจของหนูตลอดก าลชีวิต
คือการก้าวเดินไปข้างหน้า แต่หนูจงจำไว้ว่า การก้าวไปจะมีคุณค่า
เราจะต้องไม่ลืมคนข้างหน้า
ข้าง ๆ หรือแม้แต่ข้างหลังเพราะนั่นคือพลั ง ทั้งหมดที่คอยผลักดัน
หนูให้ก้าวไปพร้อมกับพลั ง ของตัวหนูเองน้ำทะเลอาจทำ
ให้รอยเท้าของเราจางหายไป
แต่น้ำทะเลไม่อาจทำให้เราลืมว่า เรามาจากไหนและ มากับใครหรอกนะ
แม่หมาตอบและยิ้มให้ลูกหมา ลูกหมาไม่ตอบอะไร ได้แต่เดินช้าลง
แม่หมาสงสัยจึงถามว่า ทำไมเดินช้าจัง ลูกหมาส่งยิ้มหวานไป
ก่อนตอบไปว่า “ก็หนูอย ากมีเวลา เดินกับแม่นาน ๆ ไง”
ขอบคุณที่มา : verrysmilejung
