ศาสตราจารย์ผู้เกษียณอายุราชการคนหนึ่ง ใช้ชีวิตช่วง
บั้นปลายกับภรรย าเฒ่าอย่ างมีความสุข
ตื่นเช้ามาไปตลาด จับจ่ายซื้อของเล็ก ๆ น้อย ๆ
บ่ายคล้อยออกไปดื่มชากาแฟตามร้านของเหล่าลูกศิษย์ ค่ำ ๆ หลังทานอาหารเย็น
สองสามีภรรย านั่งอ่ านนิตยส าร ไม่ก็เช็คภาพถ่ายในไลน์ที่บุตรสาว
เพียงคนเดียวมักส่งมาให้ ลูกอยู่อเมริกา
เช้าวันหนึ่งเมื่อเดือนก่อน ตอนที่เขาลุกจากเตียง มือทาบกับผ้าปูที่นอนที่ชื้นด้วยน้ำ
“ย ายแ ก่ เธอฉี่รดที่นอนเหรอ?” เขาเอ่ยหยอกภรรย าเฒ่า
แต่..ไม่มีปฏิกิริย าตอบรับของฝ่ายภรรย า!
เธอสิ้นลมไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว…
“อย่ าโศกเศร้าเสี ยใจ ภรรย าของคุณ เธอไปในที่ที่ดีที่สุดแล้ว”
“ให้ผมมานอนเป็นเพื่อนอาจารย์ไหมครับ สมชัยและวีณาก็จะมาด้วยนะครับ”
คำปลอบประโลมใจ ที่เพื่อน ๆ และเหล่าลูกศิษย์เข้ามาปลอบประโลมใจ
แต่เขายังคงยืนนิ่ง ปฏิเสธด้วยใบหน้าเรียบเฉย เงียบขรึมเหมือนที่เขาเป็นอยู่ก่อนหน้านั้น
คืนหนึ่ง….เขาเขียนจดหมายยืดย าวถึงลูกสาวเพียงคนเดียว
ด้วยหน้าที่การงานทำให้ลูกกลับมาส่งคุณแม่ไม่ทัน
ชายชราหยิบจดหมายขึ้น มาจู บ “ลาก่อนลูกรัก”
เขาวางจดหมายและหยิบขวดย านอนหลับขึ้น มา ข้าง ๆ
ขวดย านอนหลับ เหมือนภรรย าของเขากำลังยิ้มให้……
จู่ ๆ เสี ยงโทรศัพท์บนหัวนอนก็ดังขึ้น
“พ่อคะ ตอนนี้หนูอยู่สนามบินแล้วค่ะ เจ้านายใจดีให้หนูลาพักร้อน
มาอยู่เป็นเพื่อนพ่อหนึ่งเดือนค่ะ อีกครึ่งชั่ วโมงเจอกันนะคะพ่อ หนูรักพ่อมาก ๆ ค่ะ”
หลังจากศาตราจารย์เล่าให้ลูกศิษย์ฟังเสร็จ เขาก็ยกแก้วน้ำชาขึ้นดื่ม
“คุณรู้ไหม อะไรที่ทำให้คนเลิกคิดฆ่ าตัว ต ๅ ย ”
“ไม่รู้ครับท่าน” ลูกศิษย์เก่าของชายชราตอบ
“ไม่ใช่คำสอนในศ าสนา ไม่ใช่นักจิตวิทย า ไม่ใช่ทรัพย์สินเงิ นท อง
แต่มันคือความรู้สึกง่าย ๆ ที่เรียกว่า..ถูกรัก..นั่นก็คือ ยังมีคนที่รักเราอยู่”
คุณรักคนรอบข้างคุณหรือยัง?
ขอบคุณที่มา : thatlikegood
